f Schriftgetuigenis en oergeschiedenis. Een theologische herwaardering van het oudeaarde-creationisme

Aansluitend bij gereformeerde theologen die positief-kritisch reageerden op de opkomst van de evolutietheorie, bepleit dit artikel een herwaardering van het oudeaardecreationisme. De aanvaarding van een hoge ouderdom van de aarde, van een cyclus van leven en dood in het dieren- en plantenrijk en van beperkte vormen van evolutie zijn niet in strijd met het geloof in de Bijbel als het Woord van God. Daarbij wordt uitgegaan van het karakter van de Schrift als betrouwbaar getuigenis over het heilshandelen van God in de geschiedenis. Dat handelen onttrekt zich aan historische waarneming. Daarom is het niet juist om schepping en evolutie te vermengen. Anderzijds voltrekt Gods handelen zich wel in de concrete wereldgeschiedenis en daarom zijn de sporen van de prehistorie niet bedrieglijk, al kunnen we de data verkeerd interpreteren. Het Schriftgetuigenis beschrijft de geschiedenis vanuit menselijk perspectief en in de Schrift is sprake van een zekere gelaagdheid en redactie. Niettemin moet dat wat zich als historisch aandient – rekening houdend met het eigen karakter van de prehistorie en het karakter van de Schrift als getuigenis – als historisch blijven staan. Voor onze kennis van de schepping van de mens naar Gods beeld en gelijkenis zijn wij aangewezen op het Schriftgetuigenis. Dat getuigenis over de oergeschiedenis kan ingevoegd worden in de tijdschaal van de prehistorie, zonder de evolutietheorie te gebruiken als leessleutel voor de schepping van de mens.