oa Een praxiologische benadering binnen participatief actieonderzoek: heel gewoon of toch niet?!

Wanneer je als onderzoeker aan de slag gaat met een specifieke onderzoeksvraag, is het verstandig je te verdiepen in de epistemologische en ontologische principes die aan de gekozen methodologie ten grondslag liggen. Dat helpt om richting te geven aan bijvoorbeeld methoden van dataverzameling en -analyse, maar ook draagt het bij aan het vergroten van de robuustheid (rigour) van je onderzoek. Methoden dienen expliciet en congruent te zijn met onderliggende assumpties van de gekozen methodologie. Het door elkaar gebruiken van verschillende methodologieën, vooral als deze gepositioneerd zijn binnen verschillende paradigma’s, lijkt een onderzoek niet ten goede te komen. Het mixen van methoden vanuit concurrerende paradigma’s kan leiden tot onduidelijkheden in het formuleren van de onderzoeksvraag, het selecteren van deelnemers, het verzamelen en analyseren van de data. Volgens Creswell (2012) kan het werken met diverse methodologieën tot gevolg hebben dat gegenereerde data moeilijk te rijmen zijn (met zekere filosofische principes), wat kan leiden tot een gebrek aan analytische helderheid. Daardoor kunnen bevindingen minder bruikbaar zijn en door anderen minder goed ontvangen worden. Holloway en Todres (2003) spreken over spanningen tussen flexibiliteit, kijken wat gemixt en gebruikt kan worden binnen elke methodologie, en coherentie, duidelijkheid en consistentie binnen een enkele methodologie. Het uitwisselen van methodologieën kan volgens hen leiden tot inconsistentie en kan de integriteit van de benadering beschadigen.