oa Bescheiden ambitie, goede aanzet

Het is een charmant idee: het vergelijken van de voor- en nadelen van de methoden focusgroep en diepte-interview door te kijken naar de informatie die één respondent geeft in een diepte-interview en vervolgens in de context van focusgroep. Dat is precies wat Verhulst en Lamberts hebben gedaan en ze komen tot de weinig schokkende conclusie dat het individuele gesprek kwantitatief meer informatie oplevert die persoonlijk en diepgaand van aard is, terwijl de focusgroep vooral de mogelijkheid biedt ‘de discussie te verruimen en de respondent aan te zetten om zijn opvattingen wat betreft een aantal aanvullende en minder voor de hand liggende indicatoren te ventileren’. Ze pleiten voor de combinatie van de onderzoeksinstrumenten.In wezen vergelijken Lamberts en Verhulst niet zozeer de instrumenten, maar kijken ze naar het zo effectief mogelijk inzetten van een respondent. Dat dat het meest effectief is in de combinatie van beide instrumenten, staat buiten kijf. Het idee dat een respondent in een groepsgesprek geen enkel nieuw inzicht zou ontwikkelen of naar voren zou brengen in vergelijking met het eerdere interview, is immers zeer onwaarschijnlijk. Dus dat met een groepsgesprek extra informatie uit een al eerder geïnterviewde respondent komt, lijkt een zekerheid. Het maakt de conclusie dat ‘de combinatie van interviews en focusgroepen in deze context gerechtvaardigd was’ makkelijk. Dat is vrijwel altijd gerechtvaardigd (als er geen al te specifieke redenen zijn om een focusgroep uit te sluiten, maar dat is een andere discussie). Maar of dit ook een efficiënte methode is, is natuurlijk de vraag.