oa Invoelbaarheid is ook niet alles

De centrale rol van de invoelbare ondraaglijkheid in de Nederlandse en Belgische euthanasiepraktijk is uniek in de wereld. Vanuit de Nederlandse toetsingsprocedure ken ik het belang ervan uit ervaring. Niet alleen is vereist dat artsen hebben vastgesteld dat iemand vond dat hij ondraaglijk leed, maar ook dat artsen dat zelf vaststellen. In zijn prachtige en doorwrochte artikel stelt Willem Lemmens terechte vragen bij de rol van ‘onuitputtelijke empathie’ (Thienpont) als basis voor een geassisteerd sterven voor psychiatrische patiënten. Met iemand meevoelen zou op zijn minst een vermogen moeten impliceren om gevoelens te relativeren en in perspectief te plaatsen. Wat ik in deze bijdrage wil doen, is aan de hand van mijn ervaringen in de Nederlandse toetsingsprocedure illustreren hoe belangrijk Lemmens’ vragen zijn. Tegelijk zet ik twee kanttekeningen. Ten eerste: is er een manier om zonder een te grote nadruk op empathie toch euthanasiewensen van psychiatrische patiënten te honoreren? En ten tweede: stel dat we individuele psychiatrische patiënten wel euthanasie zouden gunnen, is daarmee ook het pleit voor een euthanasiepraktijk bij deze patiënten beslecht?